Менавіта такі характар ​​місіянера! Ён кажа, абвяшчае, прапаведуе, бо агонь, які гарыць у ім, немагчыма пагасіць.

Такі агонь Духа Святога Госпад запаліў і ў нашых сэрцах. Калі мы пажаніліся, у нас было вялікае жаданне стаць місіянерамі. Мы ўвесь час маліліся, каб Госпад паказаў нам тое месца, дзе Ён хоча бачыць нас. Калі нам пастар прапанаваў маліцца за п. Лугавы (Расія), то спачатку было складана прыняць тое, што трэба адмовіцца ад звыклых выгод, маючы маленькіх дзетак. Слова «Сібір» асацыявалася з невядомасцю і цяжкасцямі, іншых думак не было.

Мы маліліся цэлы год, і Госпад нам абодвум адкрыў, што гэта і ёсць Яго воля для нашай сямʼі. Было яшчэ адно пытанне — фінансавае. І Госпад прамовіў у сэрцы: «Успомні ўвесь шлях, якім Я вёў цябе. Колькі разоў Я дапамагаў табе, калі ніхто не мог дапамагчы. І калі ўсе клопаты пакладзеш на Мяне, дык Я буду клапаціцца, і ўбачыш цуды Мае".

Калі мы прынялі рашэнне ехаць, Госпад пачаў дабраслаўляць фінансамі з самых нечаканых крыніц, гэта было, як дождж блаславення. Мы радаваліся, што Госпад верны свайму слову. Але Ён і выпрабоўвае, на каго мы будзем спадзявацца. Калі быў пусты кашалёк, складана было, мы маліліся, каб не наракаць, як ізраільцяне ў пустыні. І Госпад, бачачы наша спадзяванне на Яго, даруе нам усё патрэбнае для жыцця і ​​пабожнасці.

Наша малітва аб тым, каб не слабець. У Бібліі напісана: «А робячы дабро, не будзем журыцца: бо ў свой час будзем жаць, калі не аслабнем» (да Гал. 6:9). Хочацца застацца вернымі Госпаду да канца, бо «І той, хто пераможа, возьме ў спадчыну ўсё, і буду яму Богам, і ён будзе Мне сынам» (Адкр. 21: 7).

Фотаальбом

Васіль і Надзея Ціханавецкія, місіянеры ў п. Лугавы